ไดอะรี่คนแก่

ทำงานมาหลายปีจนหัวหงอก ปีนี้เป็นปีแรกที่มีรุ่นพี่ และเพื่อนพ้องในวงการเริ่มหลงผิดชวนผมไปบรรยาย และสอนหนังสือระยะยาวแบบทั้งเทอม (ซึ่งบางทีเขาก็สมหวัง บางทีก็ผิดหวัง) ทำให้ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง ก็เลยอยากเขียนไว้เตือนใจตัวเองในสิ่งที่ได้เข้าใจในปี 2014

อัตตา ยิ่งทำงานมานาน อัตตามันจะแรงขึ้น ทักษะ ความรู้ ประสบการณ์มันมากขึ้นจริง แต่ต่อมอัตตามันจะทำงานหนักขึ้นด้วยจนอัตราความสามารถในการเรียนรู้มันจะถูกกดลง พอไม่เรียนรู้อะไรใหม่ๆ เพราะคิดว่าตัวเองมีกรอบและวิถีของตัวเองแล้ว อันนี้อันตรายอย่างยิ่ง วิธีแก้คือ ต้องลองไปทำอะไรที่เราไม่รู้เรื่องและไม่เก่งดูบ้าง จะได้รู้ว่าอารมณ์คนโง่งม และรู้น้อยมันเป็นอย่างไร

รู้ว่าไม่รู้ มีผู้ใหญ่เขาบอกมานานว่าเวลาทำอะไรมานานๆ จนคิดว่ารู้เรื่องในสิ่งนั้นๆ เราเองก็จะว่ายวนอยู่ที่เดิม เพราะคิดว่ารู้อยู่แล้ว ก็เลยทำให้ไม่รู้ว่าตัวเองไม่รู้อะไร วิธีแก้คือ หัด “ฟัง” บ้าง และบางจังหวะก็ต้องมีกึ๋นว่าอะไรที่ “ฟังขึ้น” และ “ฟังไม่ขึ้น” ด้วย ไม่งั้นก็โดนเด็กหลอก

รู้จักจังหวะฮึด ทำงานไปนานๆ ไฟมันจะลดเอง (แม้เราจะอยู่ในสังคมแห่งความคิดเห็นที่ชื่นชอบแรงบันดาลใจมากผิดปกติก็ตาม) ควรจะรู้จักเดินเสาะหาแรงบันดาลใจที่ทำให้กลับมาฮึดสู้ได้ใหม่ วิธีแก้ของผมคือลองทำอะไรที่ไม่เคยทำดูบ้าง

ปล่อยมือบ้าง เมื่อก่อนสมัยหนุ่มๆ ชอบทำอะไรสุดๆ เพราะไม่งั้นก็ทำไม่เสร็จ แต่บางทีมันก็ต้องมีจุดยืนเถียงๆ กับคนอื่นบ้าง แต่ระยะหลังมานี้พอเริ่มมีคนช่วยลงมือทำ ไม่ต้องทำเองทุกอย่าง ก็ต้องถอยออกมา ปล่อยมือออกมาบ้าง เพราะงานของเราคือคนเซ็ตฉาก ไม่ใช่นักแสดง

โลกนี้คือความสมบูรณ์ อยู่กับ Operation  นานๆ มันจะติดอยู่ในกับดักกำลังคน กำลังทำงาน งบประมาณที่ตัวเองมีอยู่เท่านั้น ก็เลยไม่มีอะไรใหม่ๆ เกิดขึ้น แต่ถ้าเราหัดตั้งเป้าหมายให้ใหญ่กว่าเดิม คิดซะว่าโลกนี้คือความสมบูรณ์แบบ เราสามารถหาเงิน หาคน หาเวลามาเพิ่มเท่าไหร่ก็ได้เพื่อให้งานเราสำเร็จ  แผนงานที่เราคิดมันจะมีอะไรใหม่ๆ แล้วเราค่อยมาตัดทีหลังก็ได้ แต่ให้เริ่มคิดก่อนว่าโลกนี้คือความสมบูรณ์ เรามี resource ไม่จำกัด!