ผมเติบโตมากับเพลงพ็อพร็อกในยุคปลาย 80- ต้น 90 แล้วก็ฟังมันมาถึงตอนนี้ ฟังเพลงมาแล้วทุกแนวตั้งแต่เพลงฉ่อย หมอลำ สตริงคอมโบ พ็อพหลอกเด็ก พ็อพชั้นดี ร็อกดี ร็อกสั่ว ทั้งไทยทั้งเทศ ไม่ค่อยถนัดบลูส์, แจ๊ซ, เวิร์ลมิวสิค, และอื่นๆ เท่าไหร่ แค่บอกได้ว่ามันเจ๋งหรือไม่เจ๋ง พอเสพได้ แต่ของหวานจริงๆ ต้องพ็อพกับร็อก สมัยอัลเทอร์เนทีฟเฟื่องฟูนี่ชอบมาก
ช่วงหลายปีที่ผ่านมาวงการธุรกิจด้านเนื้อหา ไม่ว่าจะเป็น หนัง เพลง สื่อสิ่งพิมพ์ ล้วนแล้วแต่เจอผลกระทบด้านลบจากอินเทอร์เน็ตกันโดยถ้วนทั่ว จะว่าไป ผมก็ทั้งรักทั้งชังโลกดิจิทัลนะ รักมันตรงที่มันทำให้เราเข้าถึงข่าวสารข้อมูลเกือบทุกแบบได้อย่างฉับไว ทุกที่ทุกเวลา ติดขัดบ้างก็แค่เรื่องภาษา แต่ที่ชังมันก็เพราะรูปแบบธุรกิจแบบเดิมๆ มันพังทั้งโครงสร้างเลย หนังสือพิมพ์ที่ผมชอบ ตอนนี้ได้ข่าวว่าปีที่แล้วก็ทยอยปิดตัวกันไป 30-40 ฉบับ เพราะโฆษณา Display แบบเดิมวัดยอดลำบาก เคลมยอดขายเกินความจริง มันไปไม่ได้ก็เลยต้องเลิกกิจการ นักข่าวก็ตกงานกันไป ตอนนี้หวังว่าพวก e-reader จะมาพยุงยอดที่ขาดหายไปได้บ้าง /// ส่วนหนังกับเพลงก็ลำบาก เพราะคนซื้อซีดีน้อยลงจริงๆ ยังดีที่ว่าจริงๆ คนยังต้องการความบันเทิงอยู่ เพียงแต่ “รูปแบบของการ Delivery” มันเปลี่ยนไปเป็นดาวน์โหลดมากขึ้น
แต่จริงๆ ผมว่าถ้าหากว่าผู้บริโภคโอเคที่จะจ่าย 99 เซนต์ต่อเพลงบน iTunes เหมือนที่อเมริกา โดยพร้อมใจกันไม่ดาวน์โหลดบิต ไม่ซื้อแผ่นเถื่อน ถ้าเรามีระบบดีๆ มันก็ไปได้นะ อย่างเจ้า iPad ออกมานี่ก็สั่นสะเทือนวงการไม่น้อย Kindle นี่ก็น่าสนใจเพราะอ่านได้สบายตาจริงๆ ราคาหนังสือก็ถูกกว่ากันเกินครึ่ง ทุกอย่างมันอยู่ที่ผู้บริโภคจริงๆ แต่ผู้บริโภคก็ต้องเคารพเรื่องลิขสิทธิ์กันด้วย ไม่งั้นเราจะไม่มีเพลงเพราะๆ หนังสือดีๆ อ่าน คนทำ Content เขากลายเป็นเสือลำบาก เพราะเราไม่อุดหนุนเขา กลายเป็นว่าเราทำลายตัวเองซะงั้น
เฮ้อๆๆๆ พอแล้ว เครียดๆ ฟังเพลงดีกว่าครับ All the Plans จาก Starsailors
Jakrapong.com 