เราเป็น City boy, City girl เกินไปหรือเปล่า?

เมื่อสัปดาห์ก่อนผมมีโอกาสเดินเล่นช่วงหัวค่ำย่านสาทร สิ่งที่ผมทำคือหน้าด้านหน้าทนถามพ่อค้าแม่ค้าที่ยืนขายของอยู่ใต้ร่มริมทางว่า “ใช้เน็ต หรือใช้แอปอะไรอยู่บ้างครับ” ส่วนใหญ่จะตอบผมว่า “แอปคืออะไร?” “เน็ตคืออะไร” ผมเลยถามต่อว่าแล้วใช้มือถือทำอะไรบ้าง พ่อค้าแม่ค้าตอบ “เล่นไลน์ เล่นเฟซ” อะไรกันนี่?

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหม่  Tiwa York แห่ง Kaidee เคยบอกกับผมว่าเดินทางไปตรวจตลาดที่ภาคใต้ ถามชาวบ้านว่ามือถือใช้เน็ตไหม ชาวบ้านก็ตอบว่า “เน็ตคืออะไร ไม่รู้” แต่พอถามว่าใช้ Facebook ไหม ใช้ YouTube ไหม ใช้

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อยากจะพูดคุยเรื่องเทคโนโลยีกับชาวบ้านอย่าเอาศัพท์แสงเทคโนโลยีไปคุยกับคนทั่วไปให้เสียเวลา แต่เราควรจะถามว่า “ฟังเพลงยังไง” “คุยกับเพื่อนยังไง” เพราะนั่นคือประโยชน์ที่คนจะได้จากเทคโนโลยี

ว่าแล้ว ผมก็ลุยถามพ่อค้าหมูปิ้งของผมคนเดิม โดยการถือวิสาสะ ซื้อหมูปิ้งเขามา 50 บาท แล้วก็เริ่มตะล่อมหลอกถาม

jakrapong        “พี่ใช้สมาร์ทโฟนด้วยเหรอครับ สุดยอด”
พี่พ่อค้าหมูปิ้ง    “ครับ LAVA ครับ ได้มาฟรี”
jakrapong        “พี่ใช้มือถือทำอะไรบ้างครับ”
พี่พ่อค้าหมูปิ้ง    “ผมใช้ฟังเพลงครับ”
jakrapong        “พี่ใช้แอปอะไรฟังเพลง”
พี่พ่อค้าหมูปิ้ง    “อันนี้อ่ะครับ” (โชว์ YouTube ให้ดู)
jakrapong        “อ๋อ พี่ใช้ YouTube ฟังเพลง”
พี่พ่อค้าหมูปิ้ง    “อ่า ใช่ๆ ครับ”
jakrapong        “พี่รู้ไหมว่าใช้วิดีโอฟังเพลงมันเปลืองเน็ตมากเลย”
พี่พ่อค้าหมูปิ้ง    “ไม่รู้สิ แต่เติม pre-paid ทุกวันเลยวันละ 19 บาท”
jakrapong        “โห อย่างนี้เดือนนึงก็หลายบาทนะครับ”
พี่พ่อค้าหมูปิ้ง    “ก็ดีกว่ายืนขายเหงาๆ”

นาทีนี้ผมเรียนรู้เลยว่าพี่พ่อค้าหมูปิ้งย่านสาทรคนนี้ของผมเขา “เหงา” นะครับ เงิน 19 บาทแลกเปลี่ยนกับการไม่เหงาได้เขายอมจ่ายครับ

หน้าที่ของพวกเราก็เช่นกัน ควรเริ่มจาก “ประโยชน์ของผู้บริโภค” อย่าคุยภาษา City Boy, City Girl กันให้มากนัก