วันนี้ผมอยากชวนเพื่อนๆ คุยเล่นๆ ว่าด้วยเรื่องของ “การอวยพรวันเกิด” บน Facebook ครับ
วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดผมฮะ วันนี้ผมก็ทำเหมือนทุกๆ ปีคือโพสต์แสดงความขอบคุณ จะแตกต่างไปจากทุกปีก็ตรงที่
1. ผมแค่อยากคุยกับ “บางคน” ไม่ใช่คุยกับ “ทุกคน”
ก็เลย Set ให้เฉพาะคนที่เป็น Friend กันเท่านั้นเห็นข้อความนี้ (เพราะใครไม่ใช่เพื่อนกันก็คงมองว่าไม่เห็นมันจะสลักสำคัญอะไร ก็แค่วันคล้ายวันเกิด คนมันจะแก่ขึ้นอีกปีก็คงเรื่องของมัน)
2. ตอบขอบคุณเพื่อน “ทุกคน” ที่อุตส่าห์เข้ามาอวยพรวันเกิด ด้วยสาเหตุว่าผมอยากคุยกับเขาจริงๆ ใครที่ผมจำชื่อไม่ได้ เพราะไม่ได้สนิทมาก ผมก็เข้าไปดู Inbox แบบดูทีละคนเลยว่าเราคุยกันมานานแค่ไหน บางคนหายกันไปเป็น 10 ปีไม่ได้คุยกัน เพิ่งกลับมาก็มีครับ
ผลปรากฏว่ายิ่งตอบ เพื่อนที่ห่างหายไปนานก็ยิ่งเห็นครับ มีคนที่เป็น friend กัน 700 กว่าคน (คร่าวๆ ประมาณ 15% ของจำนวนเพื่อนทั้งหมด 4,700 กว่าคน) เข้ามา like status และมีคนที่เขียนอวยพรผมทั้งหมดราวๆ 400-500 คำอวยพร โดยผมตอบทุกคน top up เข้าไปอีก 400 – 500 comment รวมกันแล้วก็ 1,000 กว่า comment พอดี
สงสัยไอ้ความ 1,000 กว่า comment ไปเข้าตาพี่เซ็นแห่ง นสพ. ผู้จัดการเข้า แกเลยเข้ามาถามว่า “ตอบเป็นพัน comment ไม่เหนื่อยเหรอ” ผมตอบพี่เซ็นไปว่า
“เหนื่อยพี่ แต่คุ้ม ได้ update ทุกคนเลย ได้รื้อฟื้นแม้กระทั่งน้องรหัสสมัยมหาลัย คนที่เราเคยคุย เคยรักกันมา แต่จังหวะชีวิตพัดพาให้เราขาดกันไป (แบบที่เขาไม่เคยจะมาอยู่ใน newsfeed เราเลย) บางคนเราเคยเจอจริงๆ ครั้งสองครั้ง มันจำไม่ได้หรอกครับ การได้มาดูเขา one by one ทีละคน มันทำให้เราได้เพื่อนกลับมา น่าดีใจออกพี่”
เขียนมายาวๆ ทั้งหมดนี้ เพียงเพราะผมอยากจะบอกว่า
อย่าปล่อยให้เพื่อนของเราหายไปตามกาลเวลา อย่าปล่อยให้ algo ของ Social ทำงานเพียงฝั่งเดียว เราเองก็มีหน้าที่ที่จะต้อง catch up กับเพื่อน
แค่ปีละครั้งตอบให้หมดเถอะครับ ก่อนจะหายกันไปตลอดชีวิตโดยไม่เคยมาคุยกันเลย
Jakrapong.com 